Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, η και καθόλου μέρες πού'ναι, αφού ο "κυκλοδίωκτος" κάνει μια στάση με το άρμα του να πάρει μια ανάσα (χειμερινό ηλιοστάσιο γαρ), και μετά αφού αφήνει πίσω του τη μικρότερη και έτσι σκοτεινότερη μέρα του χρόνου ξανά προς τη δόξα τραβά...
Το φώς λοιπόν νικάει το σκοτάδι, το καλό το κακό, το πάνω το κάτω και κάπου εκεί αρχίζουν οι συμπτώσεις στις γιορτές και τις παραδόσεις των λαών μες στους αιώνες. Ο Διόνυσος κομματιάζεται από τις Μαινάδες και ξαναγεννιέται ως Διόνυσος βρέφος και οι Αρχαίοι ημών γιορτάζουν τα Λήναια. Οι Ρωμαίοι γιορτάζουν τα Σατουρνάλια και αμέσως μετά τα Μπρουμάλια και τη γέννηση του ανίκητου Ήλιου (dies natalis invicti Solis). Στην αρχαία Αίγυπτο σκάει μύτη ο λαμπρός Όσιρις και πιο ανατολικά ο Ζωροαστρικός Μίθρας στρώνει το κόκκινο χαλί για να περάσουν ύστερα οι Χριστιανοί και να γεννηθεί κάπου στη Βηθλεέμ, εν φάτνη των αλόγων ο δικός μας Χριστός και πάει λέγοντας.
Το αστέρι της Βηθλεέμ δείχνει το δρόμο στους μάγους, ενώ την ίδια στιγμή οι πρώτες πρωινές ακτίνες περνούν τη χαραμάδα της πόρτας στο New Grange στην Ιρλανδία, εδώ και 5000 χρόνια, και λίγο πιο πέρα ο ήλιος ρίχνει το πρώτο του φως πάνω από το θρυλικό Stonehedge την ώρα που ξαναγεννιέται ο κερασφόρος Cernunos. Στο Βορρά οι Σκανδιναβοί, Γερμανοί κ.α. γιορτάζουν κι αυτοί το Yule, και τόσοι άλλοι λαοί τους δικούς τους Θεούς του φωτός με τους δικούς τους τρόπους και τις δικές τους παραδόσεις.
Παίρνει λοιπόν και πάλι από σήμερα ο ήλιος (αχ αυτός ο ήλιος) τον ανήφορο κι η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει. Το μήνυμα του μακρόκοσμου προς το μικρόκοσμό μας είναι παντού και πάντα το ίδιο. Το φώς νικάει το σκοτάδι και παίρνει τα πάνω του. Και μαζί τα λάθη, οι αστοχίες, οι ήττες, η μαυρίλα μέσα μας, οι τύψεις, οι φόβοι, οι υποχωρήσεις, κι ότι άλλο αρνητικό ας πάει στο καλό.
Το καινούργιο έρχεται "ως ήλιος νοητός" από μέσα μας με φόρα και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Αλλά επειδή ανηφόρα είναι, ε... ας βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι. Θέλουν και τ' άστρα το σπρώξιμό τους.
Χρόνια πολλάαααα λοιπόν, χρόνια καλά!!! Καλά Χριστούγεννα, Λήναια, Μπρουμάλια ή ότι άλλο θέλει η ψυχή του καθενός.
το αντέγραψα από http://giorgossarris.blogspot.com
Το φώς λοιπόν νικάει το σκοτάδι, το καλό το κακό, το πάνω το κάτω και κάπου εκεί αρχίζουν οι συμπτώσεις στις γιορτές και τις παραδόσεις των λαών μες στους αιώνες. Ο Διόνυσος κομματιάζεται από τις Μαινάδες και ξαναγεννιέται ως Διόνυσος βρέφος και οι Αρχαίοι ημών γιορτάζουν τα Λήναια. Οι Ρωμαίοι γιορτάζουν τα Σατουρνάλια και αμέσως μετά τα Μπρουμάλια και τη γέννηση του ανίκητου Ήλιου (dies natalis invicti Solis). Στην αρχαία Αίγυπτο σκάει μύτη ο λαμπρός Όσιρις και πιο ανατολικά ο Ζωροαστρικός Μίθρας στρώνει το κόκκινο χαλί για να περάσουν ύστερα οι Χριστιανοί και να γεννηθεί κάπου στη Βηθλεέμ, εν φάτνη των αλόγων ο δικός μας Χριστός και πάει λέγοντας.
Το αστέρι της Βηθλεέμ δείχνει το δρόμο στους μάγους, ενώ την ίδια στιγμή οι πρώτες πρωινές ακτίνες περνούν τη χαραμάδα της πόρτας στο New Grange στην Ιρλανδία, εδώ και 5000 χρόνια, και λίγο πιο πέρα ο ήλιος ρίχνει το πρώτο του φως πάνω από το θρυλικό Stonehedge την ώρα που ξαναγεννιέται ο κερασφόρος Cernunos. Στο Βορρά οι Σκανδιναβοί, Γερμανοί κ.α. γιορτάζουν κι αυτοί το Yule, και τόσοι άλλοι λαοί τους δικούς τους Θεούς του φωτός με τους δικούς τους τρόπους και τις δικές τους παραδόσεις.
Παίρνει λοιπόν και πάλι από σήμερα ο ήλιος (αχ αυτός ο ήλιος) τον ανήφορο κι η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει. Το μήνυμα του μακρόκοσμου προς το μικρόκοσμό μας είναι παντού και πάντα το ίδιο. Το φώς νικάει το σκοτάδι και παίρνει τα πάνω του. Και μαζί τα λάθη, οι αστοχίες, οι ήττες, η μαυρίλα μέσα μας, οι τύψεις, οι φόβοι, οι υποχωρήσεις, κι ότι άλλο αρνητικό ας πάει στο καλό.
Το καινούργιο έρχεται "ως ήλιος νοητός" από μέσα μας με φόρα και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Αλλά επειδή ανηφόρα είναι, ε... ας βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι. Θέλουν και τ' άστρα το σπρώξιμό τους.
Χρόνια πολλάαααα λοιπόν, χρόνια καλά!!! Καλά Χριστούγεννα, Λήναια, Μπρουμάλια ή ότι άλλο θέλει η ψυχή του καθενός.
το αντέγραψα από http://giorgossarris.blogspot.com
